Prolog

W małym, nadmorskim miasteczku w regionie Sinnoh, właśnie dobiegł końca dzień pełen intensywnych przygotowań. W pracę nad wydarzeniem, które miało odbyć się następnego poranka, zaangażowanych było wiele osób. Starsi oglądali je dziesiątki razy, a młodsi czekali na swój pierwszy raz całe dotychczasowe życie, lecz bez względu na wiek, wszystkim udzielało się podniecenie i lekkie zdenerwowanie, które nie pozwalało na spokojny sen. O owym wydarzeniu, informowały od jakiegoś czasu nagłówki pierwszych stron lokalnej prasy, dlatego nawet ci, którzy na co dzień nie interesowali się tą tematyką, doskonale wiedzieli, że: „PIERWSZA W TYM ROKU GRUPA MŁODYCH TRENERÓW, PO OTRZYMANIU POKEMONA-STARTERA, WYRUSZY W DALEKĄ PODRÓŻ!”.

Dotyczyło to również pewnej dziewczyny, która leżąc w swoim łóżku, niemal w całkowitej ciemności, też nie mogła zmrużyć oka. Jej powód był jednak z goła inny, niż nerwy spowodowane myślą o wrażeniach jakie ją czekały. Coraz częściej nachodziło ją poczucie, że następnego dnia jednak nie opuści domu.

Powodem tego była kłótnia, jaka wywiązała się przy dzisiejszym śniadaniu między nią, jej ojcem, a jej najlepszym przyjacielem, który po tamtym incydencie zniknął i nie wrócił do domu, aż do teraz. Nie miał on najmniejszej ochoty na podróżowanie, a ona nie chciała pójść bez niego, co wywołało stanowczy sprzeciw jej ojca.

Teraz dziewczyna martwiła się o przyjaciela i postanowiła nie zasnąć dopóki ten, nie powróci cały i zdrowy. Miała wielką nadzieję, że zmienił zdanie co do wyprawy, a jeśli nie, to że uda jej się go przekonać.

***

Po pewnym czasie drzwi do jej pokoju uchyliły się nieznacznie i ciemny podłużny kształt wsunął się do pomieszczenia. Jego chód był całkowicie bezszelestny i gdyby nie ciche skrzypienie zawiasów, czy odgłos moszczonego posłania nie byłoby wiadomo, że ktoś wszedł do środka. Dziewczyna popatrzyła w stronę gdzie położył się przybysz, jednak zdołała dostrzec jedynie parę wielkich, rubinowych ślepi, odbijającą światło księżyca wpadające przez niezasłonięte okno.

-Gdzie się podziewałeś tyle czasu? Nie mogliśmy cię znaleźć. Martwiłam się.- szepnęła i gestem dłoni zaprosiła przyjaciela, by położył się koło niej. Po dłuższej chwili poczuła jak coś dużego wskakuje na łóżko i z wprawą wchodzi pod kołdrę. Dziewczyna uśmiechnęła się i odetchnęła z ulgą, na szczęście nic mu się nie stało.

Właściciel rubinowych oczu, po spędzeniu kilku minut pod pościelą, wysunął głowę na zewnątrz, by trochę odetchnąć. Widać było, że nie chowa urazy za poranne niesnaski, co paradoksalnie skłoniło jego towarzyszkę do kontynuowania rozmowy na temat, który ich poróżnił.

-Dobrze wiesz, że nie zależy mi tak bardzo na tej podróży i bez ciebie nigdzie nie pójdę, dlatego jeżeli definitywnie nie chcesz iść, to zostaniemy w domu…- zaczęła, jednak nie spostrzegła po minie przyjaciela żadnej reakcji. -Tylko mojemu tacie tak bardzo na tym zależy… Chciałabym zrobić to dla niego.- oznajmiła, co spotkało się z wywracaniem oczami i krótkim parsknięciem.

-Tak, tak nie przepadasz za nim, bo wiele od ciebie wymaga. Ale pomyśl o tym z innej strony. To tylko oznacza, że uważa, iż stać cię na więcej niż innych.- stwierdziła z uśmiechem, lecz po raz kolejny twarz przyjaciela pozostawała niewzruszona. Dziewczyna westchnęła i przewróciła się na plecy. Czasami rozumieli się bez słów, a czasami miała ogromne problemy z odgadnięciem jego myśli.

-Tak bardzo bym chciała, żebyś umiał mówić.- powiedziała ze smutkiem, na co rubino-oki wygramolił się spod kołdry i usadowił swoje spore cielsko na przyjaciółce. Zawsze wskakiwał na nią, gdy chciał dać do zrozumienia, że omawiana kwestia mu odpowiada, lub gdy o coś prosił (głównie o jedzenie). W tym wypadku znaczyło to mniej więcej tyle co: „Skończ już gadać o głupotach, pójdę z tobą.”

-Wiedziałam, że się zgodzisz.- dziewczyna szepnęła niezwykle uradowana, po czym zaczęła drapać przyjaciela za uszami.

-„A jaki ja niby mam wybór?”- pomyślał delektując się pieszczotą. Zostać w domu z facetem, który wiecznie prawi mu morały, nie daje w spokoju spać, a głaszcze jedynie kiedy ma wyjątkowo dobry humor? Co zdarzało się dość rzadko, bo nastrój psuł mu się za każdym razem, gdy tylko obiekt na, który narzekał, znajdował się w pobliżu. Zostać w domu z przyjaciółką i z jej ojcem, który będzie zły i na niego i na nią? Co w gruncie rzeczy było jeszcze gorszą opcją, bo odbijało się na obojgu z nich. Albo może opuścić miasto i podjąć się wysiłku przebycia wielu kilometrów na piechotę, jednak wolny od nadmiernej krytyki? Każda z możliwości nie była idealna, ale w ostatniej znajdował się chociaż jeden element pozytywny, który definitywnie przeważył szalę. Czego się nie robi dla przyjaciół? Miał nadzieję, że w ramach rekompensaty na każdym postoju będzie regularnie głaskany i to w podwójnej dawce!

Dziewczyna cmoknęła przyjaciela na dobranoc i jak to miała w zwyczaju przykryła się kołdrą aż po samą szyję. Ten wiedział, że gdy jego towarzyszka ostatecznie zamknie oczy, do rana nie będzie z nią kontaktu. Nie zastanawiając się dłużej, wstał i wrócił na swoje wymoszczone uprzednio posłanie. Zimą pewnie usadowiłby się w nogach przyjaciółki, które świetnie sprawdzały się jako termofor, lecz ostatnio noce zaczęły się robić wyjątkowo ciepłe.

Gdy już miał zwinąć się w kłębek i zasnąć, kątem oka dostrzegł nieznaczny ruch w okolicy okna. Zdawało mu się, że jakiś cień przemknął po niebie, przecinając tarczę księżyca. Usiadł wyprostowany i czujnie nasłuchiwał, a nóż źródło ruchu da o sobie znać również poprzez dźwięk. Zastanawiał się co to mogło być. Czyżby jakiś ptak przeleciał koło domu? Jego uszy zamieniły się w dwa super-czułe radary, które mimo iż skupiał się kilka ładnych minut (co kosztowało go nie mało wysiłku), nic nie namierzyły. Zrezygnowany ułożył się wygodnie i postanowił wypocząć, na tyle, na ile to możliwe. Coś jednak wyraźnie nie dawało mu spokoju.

***

Po dłuższej chwili wiedziony niemiłym przeczuciem, otworzył nieznacznie jedno z swoich ślepi. Ze zdumieniem stwierdził, że trzy niewielkie i nieznane mu postacie lewitują za oknem, wyraźnie przyglądając się jego przyjaciółce. Nie widział ich dokładnie, bo blask księżyca oświetlał je od tyłu. Dostrzegł tylko jednakowe sylwetki z dwoma długimi i cienkimi ogonami zakończonymi, czymś w kształcie trzech złączonych liści hortensji oraz lśniące na czerwono klejnoty umiejscowione na ich czołach. Sam miał podobny, choć te widoczne za oknem miały owalny kształt, a jego był idealnie okrągły. Dało się je rozróżnić jedynie po kształcie sporych głów – każda była zupełnie inna.

Rubino-oki chcąc lepiej się przyjrzeć podniósł łeb z posłania, co oczywiście nie zostało niezauważone. W jednej sekundzie, drobne istotny alarmująco wymieniły się spojrzeniami i jakby poparzone, odkleiły się od szyby. Dwie z nich odleciały natychmiast, a trzecia przez chwilę mierzyła jeszcze wzrokiem, wyraźnie zaniepokojonego mieszkańca domu, który łypał nieufnie oczami w jej stronę. Bardziej rozbawiona, niż przerażona miną Rubino-okiego, puściła mu oczko, a następnie zwinnie poszła w ślad reszty.

-„Kto to był do diaska?”- mruknął towarzysz dziewczyny, niezbyt uradowany myślą, że niezidentyfikowane, tajemnicze trio, zainteresowało się nagle jego przyjaciółką. A może obserwowały ich nie raz, tylko do tej pory tego nie zauważył? Niedobrze, w końcu jest od tego, by się nią opiekować. Niewątpliwie stworzenia wyglądały na jakieś pokemony, w dodatku ciekawskie i płochliwe, a od takich trzeba się trzymać z daleka, bo robią najwięcej zamieszania. A przynajmniej dwoje z nich, bo ten trzeci wstydem nie grzeszył, żeby nie powiedzieć, że był beszczelny!

Na wszelki wypadek, gdyby miały jeszcze wrócić, Rubino-oki objął wartę na parapecie, bacznie obserwując niebo. Choć zmęczenie zaczęło dawać o sobie znać, postanowił czuwać jak najdłużej. Chciał w ten sposób zagłuszyć nieco urażoną ambicję i mieć pewność, że tej nocy już nic ponownie, nie zasłoni mu tarczy księżyca.