Rozdział 1: Wręczył jej PokeDex i pięć kul

Miasto Sandgem mimo swych niewielkich rozmiarów, miało niewątpliwą przyjemność zajmować na mapie Świata Pokemon dość znaczącą pozycję. Dla wszelakiego rodzaju przybyłych turystów, badaczy, a przede wszystkim rzeszy trenerów, stanowiło idealną bazę wypadową do dalszej wędrówki. W połowie przyczyniała się do tego obecność świetnie wyposażonego laboratorium, znanego z badań nad ewolucją pokemonów, w połowie nowoczesne nabrzeże i port, z którego odpływały statki, aż do piętnastu różnych regionów! Bliskość wody sprawiała jednak, że poranki w miasteczku, bez względu na porę roku, swym chłodem i wilgocią przyprawiały mieszkańców o gęsią skórkę.

Słońce tego dnia wzeszło wcześnie, jak to ma miejsce późną wiosną i od razu po całkowitym wyjściu zza linii horyzontu, wdarło się przez niezasłonięte szyby do ludzkich domostw. Skromny pokoik wysokiej, niebieskookiej, blondynki, która jak wielu przed nią i wielu po niej miała rozpocząć swoją pierwszą podróż pokemon, nie był wyjątkiem. Blask promieni słonecznych nie zdołał jednak jej zbudzić. Wstała wcześniej, by przy nadarzającej się właśnie okazji doprowadzić do ładu siebie i swą niesforną grzywkę (co nie było takie proste i nie zawsze się udawało). Po dwóch godzinach starań z zadowalającym rezultatem, spakowana i ubrana w ulubiony pomarańczowy t‑shirt, chwyciła do ręki leżącą na biurku sporawą książkę. Usadowiwszy się wygodnie w fotelu, pogrążyła się w lekturze.

-Grace! Grace wstawaj bo się spóźnisz!- nagle w domu rozległ się donośny głos. Chwilę potem drzwi do pokoju dziewczyny otworzyły się i do pomieszczenia wszedł mężczyzna w średnim wieku.

-Dlaczego jak zwykle nie powiedziałaś, że wstałaś? Zacząłbym wcześniej smażyć naleśniki, a tak będziesz musiała jeść w pośpiechu. Wiesz, że to niezdrowo!- zaczął szybko i z wyrzutem, choć dało się wyczuć w jego wypowiedzi nutkę troski. Grace wyjrzała zza książki i popatrzyła na człowieka, którego znała całe życie ze szczerym zdumieniem. Najwyraźniej musiał być bardziej zaaferowany całą sprawą niż ona sama, skoro przygotował jej ulubione śniadanie i wdrapał się po schodach, by ją obudzić.

-Wybacz tato, zaczytałam się.- odparła spokojnie. –Zazwyczaj nie dbasz o to, abym była hiper punktualna.-

-Bo zazwyczaj nie musisz iść na drugi koniec miasta, by dokonać jednego z najistotniejszych wyborów w życiu!- wyksztusił z siebie na jednym oddechu. -Wiesz, że chcę byś miała porządny start jak inni, żebyś mogła wybrać pomiędzy trzema pokemonami, a nie wziąć tego, który został.-

-Tato, przecież ja już mam pokemona!- dziewczyna uniosła się, choć rzadko robiła to przy ojcu. –Nie muszę brać tego z laboratorium.- dodała po chwili nieco spokojniej. Oczy obojga zwróciły się w stronę posłania leżącego przy łóżku i drzemiącego na nim wielkiego, dorodnego Persiana, który zwinięty w kulkę starał się ignorować zamieszanie. Przez sekundę zmierzył tylko wzrokiem ojca Grace i wrócił do przerwanej czynności.

-Czyli jednak, wrócił na noc do domu.- mężczyzna westchnął ciężko. –Już o tym rozmawialiśmy. To dobry pokemon, ale nigdy nie wiesz co mu chodzi po głowie, nie przewidzisz co zrobi. Słucha cię, ale przecież nie we wszystkim. Co jeśli zawiedzie w nagłej sytuacji, albo nie będzie na tyle silny by cię obronić? Podróż, to nie to samo co spacer do lasu i polowanie na Caterpie.-

-To pokemon dla początkujących będzie miał niby więcej siły?- Grace słysząc te same argumenty co zawsze, miała świetnie przygotowaną ripostę. Widząc po minie ojca, że ta zadziałała, mówiła dalej. -Poza tym, nie polowaliśmy na Caterpie, tylko trenowaliśmy walcząc ze Stantlerami, Noctowlami, a nawet Ursaringami. Doświadczenia, ani zapału nam nie brak!-

-Tobie może i nie brak, ale o nim nie mogę powiedzieć tego samego.- mężczyzna znów rzucił okiem na kocura. –Uwielbia spać, nie lubi się przemęczać. Będziesz go ciągała za sobą po całym Sinnoh, zwłaszcza, że nie chce wchodzić do PokeBalla i czeka go pokonanie całej trasy na piechotę.- powiedział tryumfalnie. Prersian słysząc uwagę mężczyzny lekko wysunął głowę z leżanki. Niezbyt przypadła mu do gustu świadomość wysiłku jaki go czekał, ale wolał o tym zawczasu nie myśleć. Po za tym, z uprzedniej analizy wynikało, że to i tak była najlepsza opcja, jaką miał do wyboru.

-Nie lepiej będzie, jak zostanie w domu?-

-Nie.- Grace ucięła krótko. -Wczoraj ostatecznie zgodził się ze mną iść i tak zostanie. Mógłbyś już nie szukać dziury w całym? Przecież to tobie najbardziej zależało na tym, bym została trenerem i zwiedziła trochę świata. W sumie to poszłam ci na rękę, więc teraz mógłbyś zrobić to samo.- dziewczyna popatrzyła na ojca stanowczo. Ten zrobił wymowny gest, że daje za wygraną.

-Ale gdyby się nie zgodził, nigdzie byś nie poszła, prawda?- zapytał. Blondynka pokiwała głową na „tak”.

-I w tym sęk. Zawsze myślisz tylko o nim, dbasz o jego widzimisie. To już nie jest słaby, pokrzywdzony, pokemon, którego spotkałaś wiele lat temu, nie musisz zawsze brać jego strony. Boję się, że nie będzie potrafił odwdzięczyć ci się tak jak na to zasługujesz.-

-Jeszcze się zdziwisz.- Grace odparła z uśmiechem. –A teraz daj mi dokończyć rozdział. Potem pójdę do laboratorium, a jak wrócę, to razem zjemy śniadanie, obiecuję. Zgoda?-

-Zgoda. Ale pamiętaj, że profesor Rowan czekać na ciebie nie będzie.- oznajmił.

-Pilnuj, żeby się nie spóźniła.- rzucił na koniec w stronę Persiana, który odpowiedział mu jedynie leniwym mruknięciem. Mężczyzna nie spodziewał się wiele po pokemonie, ale miał nadzieję, że rozmowa przeprowadzona w jego obecności, chociaż trochę da mu do myślenia. Jeśli nie, to jego córka będzie miała (i to na własne życzenie) ciężki orzech do zgryzienia. Po chwili stwierdził, że skoro nie ma na to wpływu, nie będzie się tym więcej przejmował.

***

Najnowszy światowy bestseller jaki Grace właśnie dzierżyła w dłoni autorstwa niejakiego Augustina Sycamorea – profesora z odległego regionu Kalos, prawił o tajnikach czegoś co nazwano „Mega Ewolucją”. Podobno niektóre pokemony za sprawą specyficznych, niedawno odkrytych, acz znanych z legend kamieni, potrafią na pewien czas przybrać nową formę, tym samym znacząco zwiększając swoje zdolności i moc. Następnie wracają do stanu sprzed przemiany.

Dziewczynie wydało się to wyjątkowo nie fair. Jedni muszą włożyć wiele wysiłku by wyszkolić swoje pokemony, a inni wyręczają się jakimś tam kamieniem. Z drugiej strony bardzo chciała choć raz w życiu zobaczyć przebieg takiej mega ewolucji i pokemona, który się jej poddał. Kto wie, może wtedy przekonała by się do tego?

Przez chwilę wyobraziła sobie jak dziwacznie mógłby wyglądać jej Persian po czymś takim. Szybko jednak otrząsnęła się z tej myśli, bo nie dość, że Persian wyglądający inaczej wydał jej się czymś, kompletnie nienaturalnym i odpychającym, to w dodatku zawładnęło nią poczucie, że chyba straciła więcej czasu niż myślała.

I faktycznie. Wielki zegar ściennym w kształcie głowy Panchama wskazywał, że powinna być w punkcie docelowym już od jakiś dwudziestu minut.

-Persian wstawaj! Jesteśmy spóźnieni!- Grace jak oparzona poderwała się na równe nogi i wybiegła z pokoju. Za nią podążył wyrwany ze snu pokemon uprzednio przetarłszy łapą oczy i rozprostowawszy kręgosłup. Nie mógł pojąć po co się spieszyć, skoro i tak się już nie zdąży na czas. Szybko jednak dogonił trenerkę i razem pobiegli w stronę laboratorium.

***

Mniej więcej w połowie drogi dziewczynę złapała zadyszka. Choć zdarzało jej się zażywać ruchu, to biegi na długie dystanse nie należały do jej specjalności. Doczłapała do szeregu ławek stojących wzdłuż alejki, którą właśnie szła i z niemałą ulgą usiadła na jednej z nich.

-Choć raz mogłeś zrobić to, o co cię prosił mój tata!- zwróciła się do pokemona, który ze spokojem usiadł naprzeciwko niej, gotowy do natychmiastowego wymarszu. Widocznie był w dużo lepszej kondycji od swojej właścicielki i nie zmęczyły go przebyte kilometry. –Jeśli tak dalej pójdzie i wszędzie będziemy się spóźniać, to całą drogę trzeba będzie przebiec. Znając twoje lenistwo, raczej ci się to nie uśmiecha?-

Pokemon zamyślił się przez chwilę, po czym rzucił trenerce wymowne spojrzenie przyznając jej rację. Co, jak co, ale akurat on nie lubił wykorzystywać pokładów swej cennej energii, jeśli nie było to absolutnie konieczne. Zwiesił głowę, bo w tym wypadku, część winy leżała również po jego stronie.

W tym momencie do ich uszu dobiegł odgłos aplauzu i wiwatowania dochodzący z pobliskiego parku, do którego prowadziła alejka. Grace wstała i ruszyła w tamtą stronę, wiedziona ciekawością. Jej oczom ukazała się spora grupa ludzi w różnym wieku, dopingująca dzieciaka z małym, niebieskim pingwinem na ramieniu. Wykrzykiwali, jego imię i frazesy mające dodać mu odwagi, (jak mniemała Grace) przed wyruszeniem w pierwszą podróż pokemon.

-Jake dokonałeś świetnego wyboru! Pamiętaj, dbaj o swojego przyjaciela i uważaj na siebie.- mówiła starsza kobieta. -Nie zapomnij o pojedynkach! Musisz zostać świetnym trenerem, jak wszyscy w naszej rodzinie!-

-Tak będzie! Razem z Piplupem obiecujemy, że damy z siebie wszystko!- odparł chłopak z ogromnym entuzjazmem. Wszyscy zebrani ustawili się w kolejce, by wyściskać go na pożegnanie i przekazać stertę dobrych rad.

Na Grace, ta scena nie zrobiła najmniejszego wrażenia. Nigdy nie lubiła gdy rodzina, zwłaszcza jej własna, robiła z tego typu okazji wydarzenie roku, a przebieg owego wydarzenia kreowała na sztuczny i pompatyczny. Informację, dotyczące jej własnej podróży pokemon, postanowiła trzymać w tajemnicy przed dalszymi krewnymi.

-A więc Piplup jest już zajęty…- pomyślała, wracając tym samym do spraw bardziej związanych z pokemonami. –I tak bym go nie wybrała. Nie muszę brać żadnego!- dodała w duchu i udała się w stronę czekającego na nią, ciągle w tym samym miejscu Persiana. Uśmiechnęła się na jego widok jak nigdy, po czym dała sygnał do kontynuowania biegu.

***

Po kilkunastu minutach blondynka dotarła do budynku laboratorium zdyszana i zziajana. Oparła się o ścianę i zsunęła po niej na ziemię do pozycji siedzącej. Persian patrzył na nią z lekkim zdziwieniem, ale ostatecznie usadowił się tuż obok. Siedzieli tak kilka minut, aż dziewczyna uspokoiła oddech i otarła pot z czoła. Wiedziała już, przejechawszy ręką po włosach, że cała misterna praca włożona w ułożenie grzywki poszła na marne. Przygładziła ją na szybko, mając nadzieję, że wygląda jako tako. Wstała i otrzepała się, a następnie niezbyt pewnie weszła do środka przez główne drzwi.

Na pierwszy rzut oka wydawało się, że w ogromnym przeszklonym pomieszczeniu, nie ma żywego ducha. Ale co się dziwić skoro cała „impreza” skończyła się ponad godzinę temu. Grace westchnęła ciężko i zrobiła kilka kroków w głąb budynku. Już miała zacząć krzyczeć coś w stylu „Czy jest tu kto!?”, gdy nagle zza grubego filara, gdzie najwyraźniej znajdowało się jakieś stanowisko pracy, wyłonił się wysoki, siwy starzec z sumiastym wąsem i srogim spojrzeniem.

-Witaj Grace.- jego głos był przesycony nutą pretensjonalną, co jeszcze bardziej zmieszało trenerkę. -Właściwie to miałem już wychodzić, ale zadzwonił twój tata i poprosił żebym na ciebie poczekał, bo podobno wybiegłaś z domu, w stronę mojego laboratorium. – powiedział mierząc dziewczynę wzrokiem. –Sądząc po twojej czerwonej twarzy wnioskuję, że zgotowałaś sobie intensywny poranek. Czyżbyś zaspała?- dodał unosząc prawą brew.

-Najmocniej przepraszam za spóźnienie, ale straciłam rachubę czasu.- Grace oznajmiła niemrawo. Profesor Rowan, bo tak miał ów jegomość na imię, widząc jej poczucie winy nieco złagodził wyraz twarzy.

-Przyjmuję przeprosiny. Powiedz lepiej co cię zatrzymało?- spytał o wiele przyjaźniej. Dziewczynie spadł kamień z serca. Najbardziej na świecie nie znosiła wstydu, jaki oganiał ją w takich chwilach. Nie chcąc po sobie nic pokazać, wyprostowała się i wzięła głęboki wdech.

-Czytałam publikację profesora Sycamorea o mega ewolucji. To chyba coś z pańskiej dziedziny, prawda?-

-I tak i nie.- stwierdził staruszek. –Obaj z profesorem badamy tajniki ewolucji, jednak ja skupiam się na tej klasycznej, która moim zdaniem jest nie mniej pasjonująca. Choć muszę przyznać, że mam z laboratorium w Kalos stały kontakt. Augustine był moim uczniem i w dalszym ciągu z mych odkryć, czerpie ogromną wiedzę do przeprowadzania swoich badań i vice versa. Regularnie dzielimy się wynikami i staramy poznać jak najwięcej związków między obiema ewolucjami.- wyjaśnił. –Nie sądziłem, że cię to interesuje. Wydawało mi się, że zawsze wolałaś zgłębiać mechanizmy funkcjonowania człowieka, niż biegać za pokemonami. Zdziwiłem się, gdy twój tata powiedział, mi że wyruszasz w podróż.-

-Bo to był jego pomysł, a właściwie prośba.- odparła. -Często opowiada mi o swoich przygodach z dzieciństwa, z jego czterech podróży po Sinnoh, Kanto, Johto i Kalos, i przy każdej okazji marudzi, że ja nie będę miała takich przeżyć. Osobiście nie czułam zbytnio, że coś mnie omija. Nigdy nie stroniłam od kontaktów z pokemonami tu w Sandgem. Ale okazało się, że teraz przez jakiś czas, będę miała trochę więcej wolnego czasu, dlatego stwierdziłam, że zrobię tacie przyjemność.-

Rowan ze zdumienia uniósł brew jaszcze wyżej niż poprzednio. Czuł, że dziewczyna nie mówi mu wszystkiego. Czy jej ojciec przydatkiem nie wspominał kiedyś, że miała zacząć naukę w renomowanej szkole? Czyżby oblała egzaminy i się nie dostała? Jedno wiedział na pewno. Duma nie pozwoli jej przyznać się, co naprawdę zaszło.

-Niech będzie.- podsumował. -Czyli twierdzisz, że przez te lata zdobyłaś już jakieś doświadczenia z pokemonami?- zapytał, chcąc skierować rozmowę w stronę sprawy, dla której się tu spotkali.

-Oczywiście, że tak. Jednego nawet mam!- Grace pochwaliła się, szukając wzrokiem kocura. Ten, nie oddalając się zbytnio od drzwi, położył się na boku i leżał tak z zamkniętymi oczami ignorując nowe otoczenie. Jedynie ruchy nasłuchujących uszu zdradzały, że nie śpi. Staruszek podszedł do pokemona, by z bliska go obejrzeć.

-Czy to jest ten sam Persian, którego znalazłaś z tatą w lesie parę lat temu? Nie mówił mi, że zabierasz go ze sobą.- zapytał obdarowując Grac wzrokiem domagającym się wyjaśnień.

-Bo tata nie chciał, żeby szedł ze mną. Twierdzi, że Persian jest zbyt… nieobliczalny. Ale to mój najlepszy przyjaciel, jak mogłabym go zostawić w domu?! Po za tym, wielokrotnie zapuszczaliśmy się do lasu, by walczyć z dzikimi pokemonami. Raz nawet powaliliśmy Ursaringa, więc damy sobie radę!-

Rowan słuchał dziewczyny nie spuszczając oka z Persiana, który w pewnym sensie zahipnotyzował go swoim pięknem. Nigdy wcześniej nie spotkał tak zadbanego okazu tego pokemona, niemal nieskazitelnego. Posiadał on jednak głęboką, ukośną szramą na swoim lewym oku, najwyraźniej pamiątkę po stoczonej bitwie. Nie szpeciła go, wręcz przeciwnie. Nadawała mu respektu, a zarazem tajemniczości. Kocur czując na sobie wzrok zebranych, usiadł wyprostowany i czekał na ich reakcję.

-Czy kiedykolwiek złapałaś go do PokeBalla?- profesor zadał nagle nieoczekiwane pytanie, na które Grace mogła jedynie przecząco pokiwać głową. –W takim razie oficjalnie nie jest jeszcze twoim pokemonem i w każdej chwili jakiś trener może go złapać. Trzeba to jak najszybciej zmienić.- oznajmił i udał się do swojego stanowiska, gdzie zaczął pisać coś na komputerze.

-To… To nie ma pan nic przeciwko, żebyśmy razem wędrowali?- Grace była zdumiona zmianą podejścia profesora. Myślała, że to tej pory nie udaje jej się zrobić na nim najlepszego wrażenia.

-Oczywiście, że nie, jak mógłbym rozdzielić parę przyjaciół?- stwierdził, jakby nigdy nic. -Jeśli twój tata ma jakieś obiekcje względem niego, to myślę, że podróż świetnie je zweryfikuje. Po za tym wydaje mi się, że twój futrzasty pupil ma sobie coś do udowodnienia.- mówiąc to, profesor uśmiechnął się pod nosem i ostentacyjnie wcisnął klawisz na klawiaturze, sygnalizując, że problem załatwiony. Następnie otworzył szufladę, wyjął z niej kilka przedmiotów i stanął naprzeciwko Grace. Przybrawszy, jak to zwykle miał w zwyczaju, w takich chwilach, uroczystą minę, wręczył jej PokeDex i pięć kul.

-Słuchaj mnie teraz uważnie, bo to co powiem jest bardzo ważne. Od tej chwili jesteś trenerem pokemonów, a ta encyklopedia jest zarazem najważniejszym dokumentem jaki posiadasz. Pilnuj jej jak oka w głowie, bo bez niej ani rusz! Rozumiesz?-

-Rozumiem.- Grace popatrzyła na pomarańczowy PokeDex, który teraz trzymała w dłoni i nie mogła oprzeć się poczuciu, że jej ojciec podpowiedział profesorowi jaki kolor najbardziej lubi jego córka. Po raz kolejny tego dnia zdołał ją zadziwić.

-A to są PokeBalle, łapiesz w nie dzikie pokemony. Nie zniechęcaj się jeśli na początku kilka razy ci nie wyjdzie, nie jest to łatwą sztuką. Jeśli będziesz chciała brać udział w Lidze Sinnoh to zarejestruj się w naszym Centrum Pokemon, a jeśli postanowiłaś być koordynatorką to licencję dostaniesz przy rejestracji przed pierwszym Contestem. Oczywiście, jeśli nie chcesz brać udziału, ani w jednym, ani w drugim, to nikt cię do tego nie zmusza. Masz jakieś pytania?-

Grace myślała przez chwilę, ale żadne nie przyszło jej do głowy. Popatrzyła jednak przez moment na Persiana i uświadomiła sobie, że gdyby nie on, wybierałaby dzisiaj pierwszego pokemona.

-A co ze starterami? Został jeszcze jakiś?- zapytała, na co Rowan z uśmiechem zanurkował ręką w przepastnej kieszeni swojego fartucha i wyjął z niej jeszcze jedną czerwono-czarno-białą kulę.

-Ten miał być dla ciebie.- oznajmił ciepło i podał dziewczynie PokeBall z ostatnim pokemonem, którego, jak sądziła, nie wybrał nikt inny. –Nie wiem, czy w tym wypadku zdołam znaleźć mu opiekuna, a tyle nasłuchał się ode mnie o życiu z trenerem, i tak się na to cieszył, że żal by mi było go teraz rozczarować.- stwierdził patrząc na blondynkę wymownym spojrzeniem.

Gdy ta wzięła go do ręki, w jednej chwili przeszył ją dziwny dreszcz, jakby ukucie prądem. Wydało jej się to niesłychanie podejrzane, bo PokeBalle nie są przecież zrobione z materiału przewodzącego prąd, więc ten nie mógł się naelektryzować.

Grace zamyśliła się na moment. Przypomniała sobie, jak kiedyś czytała w sieci relacje trenerów, którzy twierdzili, że poprzez dotknięcie Balla, potrafili odgadnąć, jaki pokemon siedzi w środku. Dotyczyło to tylko niektórych typów i nie było regułą. Jednakże zdarzało się, że ogniste pokemony podwyższały temperaturę kul w których przebywały, a pokemony lodowe i wodne obniżały ją. Były również przypadki, że z PokeBalla wydzielał się słodki, bądź mdlący zapach, powodowany obecnością w nim pokemona trawiastego, trującego, lub robaka. Czyżby w tym przypadku, był to pokemon elektryczny? Ale przecież żaden ze starterów takiego typu nie posiada.

Nie zwlekając ani chwili dziewczyna wypuściła go na zewnątrz, a gdy tylko smuga białego światła otaczająca jego ciałko zniknęła, oczom jej i profesora ukazało się małe, błękitno-czarne lwiątko z wielkimi uszami. W tym samym momencie pomarańczowa encyklopedia trenerki, automatycznie wydeklamowała informacje jakie posiadała na jego temat.

Shinx – pokemon elektryczny. Skurcze mięśni jego przednich łap wytwarzają prąd. Gdy czuje się zagrożony jego futro zaczyna lśnić, czym oślepia przeciwnika. Ma wtedy czas, by poszukać drogi ucieczki, lub zaatakować.

-I co ty na to?- zapytał staruszek widząc zdumioną minę blondynki.

-Nie tego się spodziewałam.- wyznała patrząc na pokemona, który zaczął chodzić wokół niej i popiskiwać radośnie. –Nigdy nie słyszałam, żeby w laboratorium w Sandgem rozdawali Shinx’y.-

-Bo widzisz…- zaczął nieśmiało profesor. – W tym roku po za tobą, wyruszyło jeszcze troje chłopców. A właściwie, to po za nimi wyruszasz i ty, co sprawiło mi nie mały kłopot. Miałem już nawet powiedzieć twojemu tacie, że teraz na wiosnę nie zdołam wyprawić cię w podróż, lecz nie miałem odwagi mu odmówić. To mój stary, dobry znajomy...– wyjaśnił niemrawo. Widząc zaskoczoną, a zarazem zmieszaną minę dziewczyny szybko zreflektował się.

-Nie chodzi o to, że nie cieszę się z twojej wyprawy! Po prostu gdybyście tylko powiadomili mnie o niej odrobinę szybciej, byłbym wstanie sprowadzić dla ciebie standardowego pokemona. A tak, kiedy się dowiedziałem było już za późno – żaden hodowca którego znam, nie miał więcej młodych okazów Turtwiga, Chimchara, czy Piplupa, a do nowego okresu lęgowego został jeszcze szmat czasu. Muszę przyznać, że trochę spanikowałem.- wyznał i zarumienił się nieznacznie.

Na te słowa Grace odetchnęła z ulgą. Już myślała, że zrobiła coś nie tak, albo co gorsza jej ojciec powiedział profesorowi jakieś głupoty o swojej córce. Widząc, że staruszek mocno przejął się sprawą i że jego dumna mina wskazywała nawet, iż znalazł rozwiązanie, dziewczynie zrobiło się bardzo miło. Szkoda, że zawczasu nie powiedziała mu o Persianie.

-Na szczęście…- kontynuował profesor. -Jeden z miejscowych hodowców do których dzwoniłem powiedział, że ma tego oto malucha, który niedawno wykluł się z jajka. W gruncie rzeczy stwierdziłem, że nadaje się na startera. Ma tak jak one trzy stadia ewolucji i nie potrzebuje do przemiany żadnego kamienia. Posiada jeden konkretny typ efektywny na wodę, a dodatkowo przemiłe usposobienie.- oznajmił z uśmiechem. –Niestety nikt go nie wybrał.- dodał i nieco spochmurniał.

-Nie dziwię się.- odparła Grace. –Zazwyczaj przyszli trenerzy od dziecka marzą o tym, by zacząć podróż z jednym z pokemonów, z których słynie Sandgem. Zanim spotkałam Persiana, samej zdarzało mi się wyobrażać, że dostaję jednego z nich. Nigdy jednak nie miałam na tym punkcie obsesji, jak niektórzy z moich rówieśników.-

-Wierz mi lub nie, lecz poznałem w swoim życiu wielu trenerów, którzy poczuli by się urażeni, że proponuję im „towar z niższej półki”. W końcu spora populacja Shinxów żyje na północy za miastem i idąc drogą 202 można je spotkać prawie na każdym kroku. To nie to, co rzadkie startery.-

Rowan zamyślił się na moment i zaśmiał pod nosem, choć był to raczej śmiech politowania. Nie raz zdarzało się, że podrostki, które na początku wykłócały się o konkretnego pokemona, po pewnym czasie odsyłały go z powrotem, albo co gorsza porzucały gdzieś w trakcie drogi. Z roku na rok, takich incydentów przybywało niestety, a jeszcze dziesięć lat temu, było to nie do pomyślenia.

-Ten mały nie da sobie rady na wolności, nigdy nie miał okazji żyć w stadzie. Oczywiście może zostać w laboratorium, ale nie sądzę, że to odpowiednie miejsce dla niego. Zgodzisz się być jego opiekunem?- z największą powagą na jaką go tylko było stać, profesor zwrócił się do dziewczyny. Ta bez namysłu zgodziła się, choć po chwili zapaliła jej się czerwona lampka. A co z Persianem? Wprawdzie nigdy nie zachowywał się nieprzyjaźnie w stosunku do innych pokemonów, ale teraz znalazł się w zupełnie nowej sytuacji, a i przygarnięcie nowego towarzysza podróży nie było w planach, a przynajmniej nie już pierwszego dnia. Grace bała się, że będzie o nią zazdrosny.

Kocur zdążył zauważyć lwiątko, które wiedzione ciekawością i instynktem poszło sprawdzić kim jest rubino-oki, starszy kolega. Jak to koty mają w zwyczaju, pokemony stanęły w pewnej odległości od siebie i z postawionymi w pionie ogonami, zaczęły poznawać wzajemnie swój zapach, wciągając energicznie powietrze nosem.

Persian od razu stwierdził, że maluch nie stanowi zagrożenia, ale żeby pokazać kto tu rządzi zbliżył się do niego i pacnął lekko łapą, by ten delikatnie się przewrócił. Grace już chciała upomnieć przyjaciela, jednak ku zaskoczeniu wszystkich Shinx szybko wstał z ziemi i z zadowoleniem zaczął raz za razem podbiegać do kocura, by ten szturchnął go raz jeszcze. Wyraźnie chciał się bawić, co wprawiło Persiana w zmieszanie. By pokazać, że jest zbyt dojrzały na takie głupoty, usiadł dumnie, prostując się jak to tylko było możliwe. Kątem oka dostrzegł, że lwiątko naśladuje go w miarę swoich możliwości i choć niezbyt dobrze mu szło, to jednak bardzo się starało.

-„Albo chce mnie zdenerwować…”- wycedził podejrzliwie Persian, rozważając w myślach zachowanie Shinx’a. –„Albo traktuje mnie jak…”- tu zawiesił się na moment, szukając odpowiedniego słowa, które opisałoby adekwatnie uczucie, jakie z każdą sekundą ustępowało miejsca niechęci.

-„M E N T O R A!”- wydedukował nagle, co sprawiło mu dziką satysfakcję. Świadomość, że właśnie pozyskał kogoś, kto spełni każde jego polecenie i to z uśmiechem na pyszczku, wprawiło go w tak dobry nastrój, że aż jęknął z radości. Wystarczy czasem pochwalić małego, by czuł się doceniony i nie zraził zawczasu. Przynajmniej tak podpowiadała mu intuicja.

Chcąc oznajmić trenerce, że zgadza się na dołączenie lwiątka do drużyny, ostentacyjnie poklepał je po głowie. I pomyśleć, że gdyby nie ruszył się z domu, pewnie teraz myślałby jak uniknąć widoku ojca swojej przyjaciółki i taki fart przeszedłby mu koło nosa. Czasami warto zrobić coś dla kogoś.

-Chyba wszystko w porządku.- stwierdził profesor, nie domyślając się ani trochę niecnych zamiarów Rubino-okiego i tak jak chwilę wcześniej, podszedł do komputera, by uzupełnić dane Greace o nowego pokemona. Następnie stanął tuż na wprost dziewczyny i położył jej obie ręce na ramionach.

-Dbaj o nich i o siebie.- zaczął. -Jeśli będziesz czegoś potrzebować, to dzwoń w każdej chwili, służę pomocą. Nie zapomnij odzywać się do taty, będzie bardzo tęsknił, a przede wszystkim baw się dobrze.- powiedział Rowan.

Blondynka pomyślała, że jeszcze nigdy nie widziała profesora w tak dobrodusznym nastroju. Doceniała jego słowa i fakt, że może liczyć nie tylko na ojca. Ukłoniła się nisko w podzięce i dała pokemonom sygnał, że czas wyruszać. Persian na pożegnanie zmierzył staruszka długim spojrzeniem, które zostało odwzajemnione, po czym udał się w kierunku drzwi. Shinx bez chwili wahania poszedł za nim, z początku próbując naśladować dostojny chód Prsiana. Szybko jednak zrezygnował i zaczął skakać wokół niego radośnie, co kocur miał najwyraźniej w głębokim poważaniu.

-A tak z ciekawości!- krzyknął Rowan, gdy Grace była prawie przy wyjściu. –Zamierzasz zostać trenerem, czy koordynatorem?-

-Spróbuję sił w Lidze Sinnoh!- odparła i obdarowała staruszka uśmiechem od ucha do ucha, widząc jak pokazuje, że mocno trzyma za nią kciuki.

***

W drodze powrotnej do domu, Grace zahaczyła o Centrum Pokemon, gdzie w kilka minut uporała się z rejestracją w lidze. Wystarczyło pokazać PokeDex Siostrze Joy, która na podstawie zawartych w nim informacji, dopisała dziewczynę do bazy danych uczestników, którzy są na etapie zbierania odznak.

Następnie Grace została poinformowana, że Konwaliowa Konferencja odbędzie się za dziesięć miesięcy i tyle czasu zostało jej, by zdobyć owe odznaki. Najbliższa sala, gdzie mogła walczyć o pierwszą z ośmiu wymaganych, znajdowała się w mieście Oreburgh, do którego był kawał drogi. Będąc już w domu i pałaszując pyszne naleśniki z dżemem truskawkowym jej własnej roboty, zastanawiała się jaką trasę obrać żeby jak najszybciej dotrzeć do celu. Z zadumy wyrwał ją tata, który zachwycony nowym pokemonem córki, nie mógł przestać się z nim bawić.

-Dokąd najpierw się udasz?- zapytał widząc, że Grace mocno nad czymś rozmyśla. Usiadł koło niej przy kuchennym stole, a Shinx beztrosko wskoczył mu na kolana.

-Do Oreburgha, tam jest najbliższa sala.- odparła bez wahania. –Mówiłeś, że ty też tam zdobyłeś pierwszą odznakę, ale jeszcze za czasów poprzedniego lidera.-

-No tak, masz rację, mówiłem. Ale zanim zapuściłem się gdzieś dalej niż na odległość jednego, pełnego dnia marszu od Sandgem, musiałem odprawić pewien rytuał. Siedziałem godzinami nad Jeziorem Prawdy i zbierałem w sobie wszystkie siły na całą podróż. Robiłem tak za każdym razem, bez względu na to czy udawałem się na drugi koniec Sinnoh, czy, aż za ocean. Bardzo mi to pomagało i mam wrażenie, że ty też na tym skorzystasz. Po za tym, zawsze spotykało mnie wtedy coś miłego.-

-Będę musiała nadłożyć drogi!- Grace zaprotestowała.

-Ależ skąd.- jej tata prychnął rozbawiony. -Może od Jeziora Prawdy do Jubilife nie ma bezpośredniej drogi, ale jeśli przedrzesz się przez las, dotrzesz tam szybciej, niż gdybyś szła prosto drogą 202, a przynajmniej zajmie ci to tyle samo czasu.- oznajmił przekonywująco.

Grace do końca tego nie kupiła, ale pomyślała, że skoro ojcu tak na tym zależy, to chyba może zrobić dla niego tę ostatnią rzecz. Później stanie się całkowicie niezależna, bo długo się nie zobaczą. Jezioro Prawdy jest zaiste przepiękne, blondynka widziała je nie jeden raz. Tam nabyła umiejętność korzystania z wędki i wszystkich innych akcesoriów, przydatnych do łowienia pokemonów. Nigdy jednak żadnego nie złapała, a skoro teraz ma na to oficjalne przyzwolenie, to zamierza skorzystać z okazji.

-Zgoda. Może kiedyś zrobi się z tego nasza rodzinna tradycja.- zażartowała.

Mężczyzna usatysfakcjonowany tą odpowiedzią, wstał i mocno przytulił do siebie córkę. Czasami miał wrażenie, że by uszczęśliwić innych, dziewczyna robi coś wbrew własnej woli. Choć widział, że zalicza się do tego podróż do której ją namówił, to miał nadzieję, że będzie ona idealną lekcją asertywności, której tak potrzebowała. Przynajmniej tak starał się tłumaczyć wyrzuty sumienia, nachodzące go co jakiś czas.

Gdy mężczyzna wyszedł z kuchni, spostrzegł na schodach wiodących do pokoju Grace, leżącego na nich Persiana, który jak mniemał, starał się uniknąć jego towarzystwa. Chwilę zastanawiał się co powinien zrobić, lecz w końcu podszedł do pokemona i pogłaskał go po głowie.

-Przepraszam za wczoraj. No wiesz...- zaczął łagodnie, czym wprawił kocura w szczere zdumienie. –Może jednak muszę bardziej ci zaufać…-

-Ale nie możesz mnie zawieść!- dodał surowo, tonem jakim zazwyczaj zwracał się do przyjaciela córki. Co by z niego była za głowa rodziny, gdyby ot tak przyznał się do błędu i to pokemonowi?

Persian dalej nie dowierzał w to co się stało, nawet gdy ojciec Grace oddalił się zupełnie. Może on nie jest jednak takim skończonym gburem za jakiego go uważał? Stwierdził, że chyba właśnie dostał oficjalną zgodę na towarzyszenie blondynce w podróży. Dobre i to, choć szkoda, że takie przebłyski nie zdarzały się częściej, na przykład codziennie.

Kiedy kocur tak siedział i rozmyślał, podbiegł do niego Shinx, który chciał się z nim pobawić. Biedaczek nie zdążył w porę wyhamować i odbił się od Prsiana z takim impetem, że odrzuciło go w tył, aż przeturlał się po dywanie. W jednej sekundzie wstał, otrzepał się i z powrotem zaczął przywoływać towarzysza do zabawy.

Ten patrzył na małego z kompletnie niewzruszoną miną, ale w głowie pojawiła mu się iście szatańska myśl. A gdyby tak nauczyć go, salutować na zawołanie?! Gdy przez chwilę wyobraził sobie błękitne lwiątko, które z łapką przy skroni, odpowiada na jego wezwanie, serce zaczęło mu szybciej bić, a uchem wyobraźni usłyszał swój gromki rechot. Jakież by to było cudowne! Wreszcie los uśmiechnął się do niego. Jedyne co zdradzało podniecenie pokemona, to para wielkich, rubinowych ślepi, które mieniły się figlarnie, jakby był znów małym kociakiem.